Guy Verlinde (B) CD release "All is Forgiven" Missy Sippy Gent (12-03-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Missy Sippy info band: Guy Verlinde © Rootsville 2019

Vanavond trek ik nog eens richting de Gentse juke joint "Missy Sippy". Met op de affiche vanavond de CD release van Guy Verlinde. Op 1 maart verscheen deze "All is Forgiven" (album report) en meteen kwam hij daardoor vele harten te infecteren met een bijzonder aanstekelijk emo-virus. Een zekerheid is dat ook vanavond in de "Missy Sippy" de zakdoeken zullen worden boven gehaald en dit heeft niet eens te maken met de influenza golf die ieder jaar weer rond deze tijd van het jaar velen onder ons in zijn greep heeft. Nee, het is deze keer de fout van het "GV" virus waar we aan ten prooi vallen bij het beluisteren van het album "All Is Forgiven".

Aan het album van onze bluesman werkten een keur van muzikanten aan mee met namen als Nils De Caster, Richard van Bergen, Olivier Vander Bauwede, René Stock, Tom Eylenbosch en Kathleen Vandenhoudt. Twee ervan, met name Nils De Caster en Olivier Vander Bauwede zullen Guy Verlinde vanavond begeleiden hier in de Missy Sippy.

Guy Verlinde kwam de blues te ontdekken rond zijn 16de levensjaar en ondanks dat hij zich solo wilde manifesteren richtte al vlug de groep "Smokin' Chillums" op. Later was er ook nog "Mo' Rice" met daarin Mariona Noppe en Guy's beleving op de bluesharp. In 2008 richt hij dan "The Mighty Gators" op en als "Lightnin' Guy & The Mighty Gators" zou hij dan een decennia lang clubs en festivals in binnen- en buitenland komen te veroveren. In 2011 komt hij de "Belgian Blues Challenge" te winnen en vertegenwoordigt zo België in 2012 op de "European Blues Challenge" te Berlijn. Nog in 2011 richt hij de "Hound Dog Taylor Tribute Band" op, een band die later resulteerde in "The Houserockers". In 2015 beslist hij om de naam "Lightning Guy" niet langer te gebruiken en wordt hij gewoon "Guy Verlinde" en brengt zo het album "Better Days Ahead" uit. In 2017 brengt hij met "The Houserockers" het album "How How How" uit. Guy Verlinde is ook gekend door de blues naar de scholen te brengen en met deze "Schoolconcerten" kent hij ook heel wat succes. Het project dat "De Grote Oorlog" in de spotlights komt te zetten met "Oorlogsstemmen" draagt dan ook weer zijn stempel. Na een waanzinnige afscheidstournee met zijn "Mighty Gators" valt op 28 december in de AB te Brussel definitief het doek over "Guy Verlinde & The Mighty Gators". Met het album "All is Forgiven" start Guy Verlinde zo een nieuw hoofdstuk in zijn toch reeds rijk gevulde carrière.

Een volle "Missy Sippy", hoe kan het ook anders! Guy staat erom bekend dat hij het publiek kan bespelen als geen ander. Zelfs de saaiste onder de aanwezigen zal moeten zwichten voor de charme van deze Belgische bluesman, het is gewoon een certitude. Iets over 08.30PM en na een korte inleiding van Miss Marie beginnen de heren eraan met de titeltrack uit het album "All is Forgiven". Aan ieder nummer gaat een verhaal vooraf en het lijkt wel of Guy ook met zijn babbel met iedere fan hier vanavond contact wil zoeken. Bindteksten die die je bij de strot pakken, binnenkomers die kunnen tellen.

Zo is er het verhaal rond het nummer "Gotta Let Go" en al gaat dit over een de spijtige echtscheiding van Guy's broer toch zit er telkens ook weer een humoristische anekdote in verborgen. Het is uiteraard voor Guy Verlinde ook een zegen om hier naast hem twee uitstekende muzikanten te hebben die hem vanavond begeleiden. Twee plus één geeft als summum drie muzikanten die als crème de la crème mogen worden beschouwd. Een meesterlijke Nils op zowel lapsteel, viool als op mandoline en een beklijvende Olivier op de Mississippi saxofoon.

Heel wat Americana invloeden op dit solo album van Guy Verlinde en misschien gaf dit wel de doorslag om een klasbak als Nils De Caster over de schreef te trekken. Met "Ain’t Nobody Gonna Hold Me Down" krijgen we een song over de vechtlust van één iemand, een nummer waar zelfs iedereen zichzelf zou kunnen in vinden. Een compositie ook met een vrolijker deuntje en dat mag ook als eens.

Alsof Guy met onze gevoelens op een rollercoaster wil plaats nemen krijgen we dan het trieste verhaal over iemand waarbij het leven geen zin meer had. Een verhaal ook waarbij de stilte hier over de "Missy Sippy" kwam te vallen. Met deze "Dance Through The Night" brengt hij een verhaal waarbij ook sommigen mensen troost zoeken in om even wat als laatste strohalm, en zeker ook in de blues, tot het stopt.

Uiteraard komen niet alle nummers uit deze nieuwe "All is Forgiven" en zo is er ook werk uit het eerste solo album uit 2002 met "Yser" , een nummer waardoor Nils door toevoeging van de viool een lichte toets van Irish Folk komt mee te geven. Met "Heaven Inside My Head" uit het album "Better Days" lijkt het er wel op of we een eerste maal echt bij de blues zijn aanbeland. Een song met vanavond een bruggetje naar Louis Armstrong zijn "What A Wonderful World".

Bij "Play Your Blues" krijgen we het levensverhaal van de man himself en hoe hij destijds de zegen kreeg van zijn vader om zijn levenslijn zelf uit te stippelen, blues avant la lettre met als gevolg een onbedwongen sing-a-long. Als laatste nummer van het eerste gedeelte krijgen we een cover en wat voor eentje. Een nog nooit gehoorde versie van Jimi Hendrix zijn "Voodoo Child", een beleving die tot in je kleinste teen kruipt. Een nummer waarop zowel Nils De Caster als de howlin' harp van Olivier Vander Bauwede in de spotlights komen te staan. Moest Jimi dit hebben gehoord hij zou zijn "Strat" aan de haak komen te hangen en als instrument kiezen voor de lapsteel van Nils, jawadde!

Hoeft het nog gezegd dat deze "All is Forgiven" tijdens de pauze gewillig van eigenaar kwam te veranderen. Voor de fans en aanwezigen hier in de "Missy Sippy" behaalde dit album vanavond reeds goud. Ook tijdens de tweede set bleven de lippen van de aanwezigen gekluisterd aan deze van Guy Verlinde. Een afdwaling ook richting fingerpickin' ragtime met "Tiny's Parlor Rag" en kwam de doorman hier vanavond zo ook in beeld.

Ook nog uit het album "Solitude & Grace" en "Won't Be Fooled Again". Uit zijn onnoemelijk arsenaal van eigen originals kregen we ook terug eentje uit Guy's leven met "Sacred Ground". Een nummer wat niet mocht ontbreken is het verbond van Guy en Tim met de nationale hymne van de "Missy Sippy". Ik moest nu de raad volgen van onze hoog geplaatste ministers en moest me zo haasten om de trein te halen om nog te kunnen thuis komen, ook dit is de blues ;-) Dat ik zo la grande finale moest missen schrijf ik maar op de conto van Ben Weyts, bedankt kerel ik zal er aan denken, en dat vergeef hem niet!